Jinny de schildpadpoes van de camping
Eind augustus 2009 waren mijn vriend en ik even een weekje aan het kamperen in Oudemirdum. Een kleine maand ervoor hadden we onze halve Noorse boskat kater Jeppe verloren door een aanrijding. Hij was net een jaar oud en we hadden veel verdriet om zijn dood. Het was fijn om er even uit te zijn, alhoewel we niet ver van huis waren. Daar op de camping kwam na een paar dagen plotseling een prachtig schildpadpoesje met een eigenwijs koppie rond onze tent scharrelen. Ze was erg mager en hongerig, maar ontzettend lief! Natuurlijk kon ik het niet aanzien dus gaf haar al snel wat lekkers te eten en vanaf toen was ze niet meer weg te slaan. Onze voortent was haar huisje en ze ging alleen nog maar weg om haar behoeftes te doen. Zelfs 's nachts wilde ze bij ons liggen in de slaapcabine, maar dat leek ons niet zo'n goed idee, dus legden we een opgevouwen badlaken voor haar neer in de voortent en zeiden dat ze daar wel mocht slapen. Mevrouw gehoorzaamde uitstekend en sliep de hele nacht op haar kleedje. Toen wij 's ochtends opstonden, rekte zij zich uit en begroette ons hartelijk met een miauw! Toen ik naar de receptie liep om iets te vragen liep ze helemaal met me mee en wachtte keurig tot ik weer naar buiten kwam! Na het verlies van Jeppe zaten wij eigenlijk helemaal nog niet te wachten op weer een nieuwe poes, maar dit eigenwijze lieve beestje had onze harten gestolen. We deden navraag op de camping, in het dorp en zochten op internet of ze niet vermist was, maar konden nergens iets vinden. Toen hebben we maar besloten haar mee naar huis te nemen en daar hebben we nog geen dag spijt van gehad! Later bleek dat ze geen chip had maar wel gesteriliseerd was, dus een baasje moet hebben gehad. Mocht een vorige eigenaar dit ooit lezen, deze schat van een poes, die bij ons de naam Jinny heeft gekregen, heeft een gouden huisje gevonden bij ons en wij zijn dol op haar. Elke nacht kruipt ze op bed onder mijn arm en legt haar pootje om mijn nek... hoe lief is dat!? Wij denken wel eens dat het zo had moeten zijn dat, vlak na het verlies van Jeppe, Jinny naar ons toe kwam en onze harten veroverde en ons de troost bood die wij nodig hadden. Toen Jaime bij ons kwam wonen, een jaar later, moesten ze even twee weekjes aan elkaar wennen maar het zijn nu gelukkig de dikste vriendinnen die beide evenveel liefde en aandacht van ons krijgen!
Hieronder zie je nog een aantal foto's van Jinny op de camping in Oudemirdum. Gelukkig is ze niet meer zo mager en weegt ze tegenwoordig bijna vier kilo en heeft ze bovendien een mooie glanzende vacht. Maar toch zie je aan deze foto's al wat een poppie het is en hoe blij ze was dat ze ons had gevonden! Helemaal onderaan de pagina staan nog meer foto's van Jinny bij ons thuis.
Frodo en vrouwtje de prairiehondjes
Naast de twee poezen, houden wij ook twee prairiehondjes thuis. Dit zijn niet de meest voor de hand liggende huisdieren en zeker ook niet de gemakkelijkste. Mijn vriend had ze al een aantal jaren voordat wij elkaar ontmoetten. Prairiehondjes zijn geen honden, maar knaagdieren die van origine op de prairies van Noord-Amerika wonen. Het zijn echter hele sociale beestjes, het grootse deel van het jaar. In het voorjaar zijn ze een aantal maanden niet te genieten, maar de rest van het jaar kun je ze oppakken, aaien, knuffel, etc. Wij hebben buiten een grote bak voor ze gemaakt van 1 bij 2 meter waar ze heerlijk kunnen graven, knagen en rennen. Zodra het gaat vriezen moeten ze naar binnen omdat ze zich niet diep genoeg in kunnen graven in de buitenbak. Binnen brengen ze hun winterslaap door in een soort terrarium, want in gewone knaagdierenbakken knagen ze gaten en ontsnappen ze. Het zijn echt ontsnappingsmonsters! Maar okee, ze zijn al zo'n acht jaar oud inmiddels, dus we zijn benieuwd hoelang ze het nog volhouden, want dat is al een hele leeftijd voor een prairiehondje. Ze ogen nog wel erg vitaal en levenslustig dus we kunnen er voorlopig nog wel een tijdje van genieten gok ik. Het mannetje heet trouwens Frodo en het vrouwtje eigenlijk Rovertje, maar we noemen haar altijd gewoon vrouwtje... geen idee waarom!
Joffrey het Afrikaanse witbuikegeltje
Joffrey is sinds mei 2011 bij ons komen wonen. Aangezien de prairiehonden buiten in de bak zitten, stond er binnen een terrarium leeg en daar vond ik niets aan dus ik ging op zoek naar een lief diertje dat een nieuw huisje nodig had. Na wat zoek- en speurwerk kwam ik op markplaats dit schattige beestje tegen dat een nieuw huisje zocht omdat de eigenaresse er allergisch voor was. In Nederland is het nog niet zo bekend maar het schijnt dat het in Amerika vrij gewoon is om zo'n egeltje te houden als huisdier. Ze zijn namelijk erg gemakkelijk en best wel sociaal. Je kunt hem oppakken en 'aaien' en hij rent net als een hamster in een radje of een ufo. Het verschil met de egels die hier in Nederland in onze tuintjes omscharrelen, is dat deze Afrikaanse witbuikegeltjes veel kleiner zijn en een warm klimaat nodig hebben. Ze kunnen dus niet buiten gehouden worden. Joffrey heeft het in ieder geval prima naar zijn zin bij ons, denk ik, en de poezen vinden het maar wat interessant als ik hem in de kamer los laat rondlopen!
Joffrey is eind oktober 2011 helaas overleden... Of hij ziek was of toch misschien al wat ouder dan we hadden gedacht komen we nooit meer achter. R.I.P mooi beestje.
Joffrey is eind oktober 2011 helaas overleden... Of hij ziek was of toch misschien al wat ouder dan we hadden gedacht komen we nooit meer achter. R.I.P mooi beestje.
